Orzeczenie o niepełnosprawności wydaje Powiatowy Zespół ds Orzekania o Niepełnosprawności (PZOON). O siedzibę takiego zespołu można zapytać w urzędzie powiatowym (albo miejskim, jeżeli mieszkacie w mieście na prawach powiatu) czy ośrodku pomocy społecznej.
Pierwszym krokiem jest wypełnienie wniosku, który można pobrać w siedzibie zespołu. Do wniosku należy załączyć zaświadczenie od psychiatry (powinien je wydać podczas wizyty na specjalnym urzędowym druku), a także inne zaświadczenia, wyniki badań itp – o ile takie są. Jeśli ich nie ma, wystarczy zaświadczenie od lekarza psychiatry – uwaga, jest ważne 30 dni od daty wystawienia. Wniosek i zaświadczenie składamy w siedzibie Zespołu i czekamy na termin posiedzenia.
Na początku wyobrażałam sobie, że posiedzenie zespołu będzie konsylium szeregu lekarzy różnych specjalności, którzy będą debatować nad tym, jak funkcjonuje moje dziecko. Okazało się, że jest to rozmowa z pediatrą i psychologiem dziecięcym, która trwała dość niedługo. Po tej krótkiej rozmowie, w ciągu dwóch tygodni pocztą przyszło orzeczenie o niepełnosprawności.
W orzeczeniu stwierdzony jest symbol niepełnosprawności (nie jest wpisana konkretna choroba), czyli jedno albo kilka z następujących oznaczeń:
– do korzystania z systemu środowiskowego wsparcia w samodzielnej egzystencji, przez co rozumie się korzystanie z usług socjalnych, opiekuńczych, terapeutycznych i rehabilitacyjnych świadczonych przez sieć instytucji pomocy społecznej, organizacje pozarządowe i inne placówki – do konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji
– do konieczności stałego współudziału na co dzień opiekuna dziecka w procesie jego leczenia, rehabilitacji i edukacji – jeżeli zaznaczone są wskazania zawarte w tych dwóch ostatnich punktach, istnieje możliwość otrzymania świadczenia pielęgnacyjnego (o tym poniżej)
Oceny niepełnosprawności u osoby w wieku do lat 16 dokonuje się na podstawie kryteriów określonych w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 1 lutego 2002 r. w sprawie kryteriów oceny niepełnosprawności u osób w wieku do 16 roku życia (Dz.U. nr 17, poz. 162). Są to następujące kryteria:
– przewidywany okres trwania upośledzenia stanu zdrowia przekracza 12 miesięcy,
– niezdolność do zaspokajania podstawowych potrzeb życiowych, takich jak samoobsługa, samodzielne poruszanie się,
– komunikowanie z otoczeniem, powodująca konieczność zapewnienia stałej opieki lub pomocy, w sposób przewyższający zakres opieki nad zdrowym dzieckiem w danym wieku,
– znaczne zaburzenia funkcjonowania organizmu, wymagające systematycznych oraz częstych zbiegów leczniczych i rehabilitacyjnych w domu i poza domem.
Do stanów chorobowych, które uzasadniają konieczność stałej opieki lub pomocy dziecku, należą:
– wady wrodzone i schorzenia o różnej etiologii prowadzące do niedowładów, porażenia kończyn lub zmian w narządzie ruchu upośledzające w znacznym stopniu zdolność chwytną rąk lub utrudniające samodzielne poruszanie się,
– wrodzone lub nabyte ciężkie choroby metaboliczne, układu krążenia, oddechowego, moczowego, pokarmowego, układu krzepnięcia i inne, znacznie upośledzające sprawność organizmu, wymagające systematycznego leczenia w domu i okresowo leczenia szpitalnego,
– upośledzenie umysłowe począwszy od upośledzenia w stopniu umiarkowanym,
– psychozy i zespoły psychotyczne,
– zespół autystyczny,
– padaczka z częstymi napadami lub wyraźnymi następstwami psychoneurologicznymi,
– nowotwory złośliwe i choroby rozrostowe układu krwiotwórczego do 5 lat od zakończenia leczenia,
– wrodzone lub nabyte wady narządu wzroku, powodujące znaczne ograniczenie jego sprawności, prowadzące do obniżenia ostrości wzroku w oku lepszym do 5/25 lub 0,2 według Snellena po wyrównaniu wady wzroku szkłami korekcyjnymi lub ograniczenie pola widzenia do przestrzeni zawartej w granicach 30 stopni,
– głuchoniemota, głuchota lub obustronne upośledzenie słuchu, nie poprawiające się w wystarczającym stopniu po zastosowaniu aparatu słuchowego lub im-plantu ślimakowego.
Jeżeli niesłusznie odmówiono wydania orzeczenia albo nie wpisano w nim wszystkich wskazań, do których dziecko powinno mieć prawo, można wnieść odwołanie w terminie 14 dni od dnia doręczenia orzeczenia, do wojewódzkiego zespołu do spraw orzekania o stopniu niepełnosprawności, za pośrednictwem powiatowego zespołu, który wydał orzeczenie. Jeżeli powiatowy zespół uzna, że odwołanie zasługuje w całości na uwzględnienie, wydaje orzeczenie, w którym uchyla lub zmienia zaskarżone orzeczenie. Od orzeczenia wojewódzkiego zespołu przysługuje odwołanie do sądu pracy i ubezpieczeń społecznych. Odwołanie do sądu pracy i ubezpieczeń społecznych wnosi się za pośrednictwem wojewódzkiego zespołu, który orzeczenie wydał. Postępowanie w sprawach odwoławczych wolne jest od opłat i kosztów sądowych.
Posiadanie orzeczenia z Powiatowego Zespołu ds. Orzekania o Niepełnosprawności pozwala korzystać z następujących form pomocy, bądź uprawnień:
Odpłatność za specjalistyczne usługi dla osób z zaburzeniami psychicznymi ustala ośrodek pomocy społecznej właściwy ze względu na miejsce zamieszkania osoby wymagającej pomocy w tej formie, na wniosek osoby zainteresowanej lub jej opiekuna, w zależności od posiadanego dochodu na osobę w rodzinie.
Wniosek o przyznanie tych świadczeń składamy w jednostce zajmującej się przyznawaniem świadczeń rodzinnych (może to być ośrodek pomocy rodzinie, wewnętrzna komórka wydziału pomocy społecznej urzędu gminy/miasta czy też oddzielna jednostka – trzeba się tego dowiedzieć w urzędzie gminy/miasta albo ośrodku pomocy społecznej)
Uprawnienia do niestosowania się do niektórych znaków drogowych,
Znak B- 3 zakaz wjazdu pojazdów silnikowych, z wyjątkiem motocykli jednośladowych,
Znak B -10 zakaz wjazdu motorowerów,
Znak B -35 zakaz postoju,
Znak B- 37 zakaz postoju w dni nieparzyste,
Znak B- 38 zakaz postoju w dni parzyste,
Znak B- 39 strefa ograniczonego postoju.
Krok 1 – jak uzyskać diagnozę zaburzeń mojego dziecka
Krok 2 – skąd i w jakim celu uzyskać orzeczenie o niepełnosprawności
Krok 3 – jak uzyskać orzeczenie o kształceniu specjalnym i orzeczenie o wczesnym wspomaganiu rozwoju
Krok 4 – możliwości dodatkowych pieniędzy na leczenie i terapię
Krok 5 – diagnoza zaburzeń integracji sensorycznej
Krok 6 – porządkujemy kwestię terapii
Krok 7 – jak zapewnić sobie niezbędne wsparcie i jak dotrzeć do informacji
Krok 8 – rozpoczynamy leczenie biomedyczne
Krok 9 – wprowadzamy dietę
Krok 10 – uzyskanie pomocy lekarza
Krok 11 – porządkujemy układ pokarmowy
Krok 12 – eliminujemy toksyny środowiskowe
Krok 13 – podstawowa i uzupełniająca suplementacja
Krok 14 i najważniejszy – chelatacja
Krok 15 – terapia w komorach tlenowych