Tak naprawdę pierwszym krokiem na drodze każdego z nas było dostrzeżenie przez rodzica, lekarza, członka rodziny, że z dzieckiem jest coś “nie tak”. W przypadku mojej córki był to bardzo wyraźny regres w wieku 3 lat, po którym utraciła ona wszystkie swoje umiejętności, od mowy i komunikacji niewerbalnej poprzez sygnalizowanie swoich potrzeb aż do poruszania się (bardzo trudno było jej przejść choćby 100 m). Jeżeli taki regres następuje – wiadomo na 100%, że rozwój dziecka nie przebiega prawidłowo.
Już wcześniej jednak można było stwierdzić, że ten rozwój nie jest w porządku – zarówno w przypadku naszej Ingi, jak i w przypadku wielu dzieci, które są diagnozowane w bardzo wczesnym wieku. Co może zaniepokoić rodzica?
– ograniczone reakcje na inne osoby, obojętność na otaczający świat, brak reakcji na różnego rodzaju bodźce, unikanie kontaktu wzrokowego, brak empatii, brak chęci zainteresowania rodzica czymkolwiek
– stereotypowe zachowania: kręcenie się w kółko, układanie przedmiotów w stosy i linie, trzepotanie rękami i kręcenie nadgarstkami przed oczami, uporczywe wchodzenie po schodach i schodzenie z nich, dziwaczna intonacja i mimika twarzy
– brak komunikacji – ale nie brak mowy! – niektóre dzieci nie mówią do dość późnych lat, ale doskonale komunikują się niewerbalnie, odnoszą się do rodzica w razie potrzeby, zadają mu nawet pytania czy pokazują coś używając samej mimiki
– nadpobudliwość albo odwrotnie – obniżenie poziomu energii
– dziwaczne zainteresowania (u mojej córki było to np obsesyjne zainteresowanie liczbami i literami w wieku lat 2), ograniczone wzorce zainteresowań, obsesyjne zainteresowanie przedmiotami/osobami
– brak zabawy wyobrażeniowej – dziecko może bawić się np w doktora czy w dom ale zawsze w ten sam sposób, używając takich samych wyrażeń, przypisując te same role lalkom czy misiom
– zaburzenia interakcji z rówieśnikami, czy dorosłymi – np irracjonalny histeryczny lęk na widok obcej osoby, kompletny brak zainteresowania innymi dziećmi czy dorosłymi
– ograniczona konwersacyjność – u nas np córka odpowiadała na zadane pytania, ale sama ich nie zadawała (oprócz uporczywego zadawanego bez przerwy: co tu pisze?), nie podtrzymywała rozmowy
– nieelastyczne przywiązanie do specyficznych rytuałów
Więcej o objawach autyzmu u małych dzieci: http://portal.abczdrowie.pl/objawy-autyzmu-u-dwulatka
Jeżeli cokolwiek Was zaniepokoiło, jeżeli widzicie, że rozwój u Waszego dziecka nie przebiega prawidłowo, postarajcie się czym prędzej o diagnozę.
Diagnoza kliniczna
Wersja najprostsza: diagnoza u psychiatry dziecięcego w Poradni Zdrowia Psychicznego Dzieci i Młodzieży. Zadzwońcie do lokalnego NFZ aby ustalić, gdzie taka poradnia jest najbliżej Was – taka informacja powinna być też w przychodni rejonowej. Do psychiatry nie potrzeba skierowania. Terminy pewno dość długie, jak do każdego chyba specjalisty. Można też na lokalnych forach internetowych popytać o dobrego psychiatrę, który przyjmuje prywatnie.
Psychiatra po obserwacji dziecka i wywiadzie z rodzicami postawi diagnozę kliniczną. To znaczy, że albo stwierdzi, iż rozwój dziecka przebiega prawidłowo i nie spełnia ono żadnych z kryteriów zaburzeń rozwojowych, albo stwierdzi iż rozwój dziecka nie przebiega prawidłowo. Może stwierdzić m.in. takie zaburzenia, jak:
– specyficzne zaburzenia rozwoju mowy i języka (zaburzenia artykulacji, ekspresji mowy, rozumienia mowy itp)
– specyficzne zaburzenia rozwoju umiejętności szkolnych (zaburzenia czytania, ortografii, umiejętności matematycznych – to raczej u dzieci starszych)
– specyficzne zaburzenie rozwoju funkcji motorycznych
– mieszane specyficzne zaburzenia rozwojowe
– inne zaburzenia rozwoju psychicznego (psychologicznego)
– całościowe zaburzenia rozwojowe, w tym:
– autyzm dziecięcy
– autyzm atypowy
– zespół Retta
– inne dziecięce zaburzenia dezitegracyjne
– zaburzenie hiperkinetyczne z towarzyszącym upośledzeniem umysłowym i ruchami stereotypowymi
– zespół Aspergera
– inne całościowe zaburzenia rozwojowe
– całościowe zaburzenia rozwojowe nieokreślone
Diagnoza kliniczna jest przydatna dla uzyskania orzeczenia o niepełnosprawności, ale też i dobrze znać opinię specjalisty na temat dziecka. Pamiętajmy – nazwanie tego, co dolega dziecku, nie zmienia nagle jego funkcjonowania. Ono funkcjonuje dokładnie tak samo jak przed diagnozą, my zaś mamy wiedzę i narzędzia pozwalające na to, aby zainterweniować i pomóc dziecku tak wcześnie, jak to możliwe.
Pogłębioną diagnozę możemy uzyskać w jednym ze specjalistycznych ośrodków zajmujących się diagnozowaniem autystów – np. “Prodeste” w Opolu. Jest takich ośrodków więcej, ale w zasadzie wyłącznie “Prodeste” jest tak szeroko polecane przez innych rodziców. Wówczas dziecko bada zespół specjalistów, diagnozowanie trwa kilka dni, jest zatem oparte na dużo głębszych podstawach niż jedna wizyta u psychiatry. Jest to diagnoza płatna, wiąże się też często z wyjazdem do innego miasta na parę dni, jednak na pewno jest bardzo wiarygodna i jeśli macie taką możliwość, warto się o nią pokusić.
Diagnoza funkcjonalna
Celem diagnozy funkcjonalnej nie jest nazwanie tego, co dziecku dolega a raczej określenie, na jakim poziomie dziecko funkcjonuje w różnych sferach. Można ją wykonać w specjalistycznym ośrodku jak “Prodeste” albo też u dobrego psychologa dziecięcego, specjalizującego się w pracy z dzieckiem z zaburzeniami rozwojowymi. Rozwój dziecka jest badany w różnych sferach – poznawczej, komunikacyjnej, motorycznej, społecznej… – zależy to od diagnozującego specjalisty i przyjętych przez niego narzędzi. Ma ona praktyczne znaczenie, bo określa te obszary, gdzie dziecko funkcjonuje słabiej – przez co możliwe jest opracowanie dla każdego dziecka konkretnych wskazań do terapii.
donna31
Najistotniejsze wątki na forum dzieci.org.pl:
Wątek dotyczący bardzo małych dzieci – do 12 miesiąca życia
Autyzm po 18-tce i porady dla mam dzieci starszych
Czy zrobiliśmy wszystko aby pomóc naszemu dziecku?
Krok 1 – jak uzyskać diagnozę zaburzeń mojego dziecka
Krok 2 – skąd i w jakim celu uzyskać orzeczenie o niepełnosprawności
Krok 3 – jak uzyskać orzeczenie o kształceniu specjalnym i orzeczenie o wczesnym wspomaganiu rozwoju
Krok 4 – możliwości dodatkowych pieniędzy na leczenie i terapię
Krok 5 – diagnoza zaburzeń integracji sensorycznej
Krok 6 – porządkujemy kwestię terapii
Krok 7 – jak zapewnić sobie niezbędne wsparcie i jak dotrzeć do informacji
Krok 8 – rozpoczynamy leczenie biomedyczne
Krok 9 – wprowadzamy dietę
Krok 10 – uzyskanie pomocy lekarza
Krok 11 – porządkujemy układ pokarmowy
Krok 12 – eliminujemy toksyny środowiskowe
Krok 13 – podstawowa i uzupełniająca suplementacja
Krok 14 i najważniejszy – chelatacja
Krok 15 – terapia w komorach tlenowych